''sahneye çıkmadan önce dünyanın en küçük varlığı gibi hissediyorum. ego zihnim tüm olumsuz ihtimalleri önümde sergiliyor. sözleri unutursam? millet sıkılırsa? ya topu topu 10 kişi gelmişse? mekan beni bir daha ister mi? zavallı zavallı ben!
bu olumsuz halden kurtulmanın tek yolu teslimiyet oluyor her seferinde. kendimi müziğe teslim ettiğim zaman değil hataları aşmak, onların önemi kalmıyor. çünkü müziğin kendisi durumu ele geçiriyor. artık o sana ait bir şey değil. ordaki herkese ait, herkesi içine alan, herkesi kendi iç dünyasına sürükleyen bir büyülü olgu...
ve işte o an. sahnenin insana verdiği 'tanrısal' güç. daha doğrusu tanrısallığını hatırlatan o güç... ve herşey sana bağlı. milletin karşısında ezilip büzülebilirsin, sıkıntıdan sıkıntıya geçebilirsin. veya onlarla bir olup, tek bir kalbin atış duygusunu yaratabilirsin! tek bir nefes, tek bir ruh...''
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder